De grote pidgeot die zich door de lucht verplaatste liet een zacht ritmisch wiekgeklap horen. De hemel was prachtig blauw gekleurd met een warm zonnetje in het midden. Pokémon in Valora town zouden hem op de Cliff al van verre aan zien komen. Na een tijdje liet de Pidgeot zich rustig naar beneden zakken totdat zijn sterke klauwen de grond raakte. "Oke we zijn er," sprak hij rustig. Hij spreidde zijn grote vleugels en zakte iets naar voren zodat zijn passagier van zijn rug af kon. Met een sierlijk boogje sprong Alou op de grond. Haar heldere blauwe ogen keken verwonderd rond terwijl haar pluizige staart druk heen en weer zwaaide. "Braaf zijn he," klonk de stem van de Pidgeot weer. Alou keerde zich naar hem om en knikte enthiousiast. De Pidgeot grinnikte, "Oke, dan ga ik weer terug. Beloof je dat je het briefje van je ouders bij de guild in levert?" Zijn vleugel wees even naar het opgerolde stuk papier en het van stof gemaakte zakje dat om Alou's nek zat gebonden. Weer maakte ze een enthiousiast knikkend gebaar, dit keer zo heftig dat de muntjes in haar zakje begonnen te rinkelen. "Dat beloof ik," zei ze. De pidgeot gaf haar even een aai over haar bol en steeg toen op. Na nog even naar haar te hebben geglimlachd, draaide hij zich om en vloog hij met krachtige slagen weg. Alou tilde haar bruine pootje op en zwaaide naar hem, net zolang tot hij uit het zicht was verdwenen.
"Hmhmhm.. Hmhmhm.." zong ze zachtjes. Met een vrolijk trippelpasje liep ze langs de vele winkeltjes. Ze keek haar ogen uit, wat zag het er hier gezellig en vrolijk uit! Veel Pokémon keken haar aan toen ze hen passeerde, maar lieten al gauw een glimlach op hun gezicht verschijnen. Behalve de Arbok, Machop en Cacturn even verderop, die wierpen haar alleen maar een geïrriteerde blik toe. Alou had dit echter niet gezien en liep ze voorbij.
Ze hield halt bij een Tropius en tikte hem zachtjes tegen zijn poot. De Tropius keerde zich verbaasd om en moest zijn lange nek buigen om naar haar te kunnen zien. "Hallo, zou je mij misschien kunnen vertellen waar de Guild is?" vroeg ze. De Tropius schudde zijn kop. "Nee, sorry, ik ben alleen op doorreis. Maar het groepje daar kan het je vast wel vertellen. Ze zijn hier al een lange tijd." Hij tilde zijn poot op en wees deze richting de Arbok, Machop en Cacturn. Alou volgde zijn blik en knikte. "Oke," sprak ze vrolijk en ze zette zichzelf weer in beweging.
De Cacturn liet een zucht horen toen de irritante eevee hun kant op kwam gelopen. Hij had de Tropius gehoord en was helemaal niet van plan het haar te gaan vertellen. Waarom zou hij? Maar, toen zijn blik op het stoffen zakje viel dat om haar nek zat gebonden veranderde zijn gedachten. "Hallo, zouden jullie mij kunnen vertellen waar de guild is?" De Cacturn grijnsde, "Ja dat kan ik, loop maar mee," sprak hij zacht grinnikend. De Arbok en Machop keken hem even verbaasd aan, maar de Cacturn legde hen met zijn blik het zwijgen op. Niet beseffend wat zijn plan was liep Alou achter hem aan, ze gingen alleen een heel andere richting op dan waar de Guild zich bevond.
Met een frons liet Alou haar blik door de omgeving glijden. Was hier de guild? Maar, het was hier zo donker en dicht bebost. Verbaasd keek ze naar de Arbok, Machop en Cacturn die zich achter haar bevonden. "Waar is de Guild dan?" vroeg ze zacht. De Machop schudde grinnikend zijn kop, "Die is hier niet." "Heh? Maar Cacturn z-" Plots sloot de Arbok zijn staart om haar lichaam en werd ze vastgegrepen. Verward probeerde ze zich uit zijn greep te bevrijden, maar dit zorgde er alleen maar voor dat hij deze versterkte. Zuurstof werd uit haar longen geperst en ze moest even naar lucht happen, voordat ze weer kon praten. Ondertussen liep de Machop naar haar toe en trekte hij het zakje en het stuk papier van haar nek af. "Dat is van mij! Geef terug," riep ze boos. Ze opende haar bek en zette haar scherpe tandjes in de staart van de Arbok. Deze krijste en verslapte zijn greep. Snel wurmde Alou zich los. Haar spulletjes waren ondertussen in de handen van de Cacturn gekomen en door middel van op en neer te springen probeerde ze het weer terug te krijgen. Dit lukte niet, ze was te klein. De Cacturn leek er zelfs alleen maar lol in te hebben. Waarom deden ze zo gemeen? Ze had toch niks verkeerd gedaan? Plots werd ze tegen de grond gedrukt en voelde ze voor de tweede keer die krachtige staart om haar lichaam. "Zorg ervoor dat ze niet weer ontsnapt, straks gaat ze nog om hulp roepen en zijn wij de klos," sprak de Cacturn kil. De Machop en Arbok knikte en drukte de heftig tegenstribbelende eevee nog harder tegen de grond. "Laat me gaan en geef me spulletjes terug, het is niet van jullie, ik h-.. Hmm.. hmmmmmmm!" De arbok had zijn staart om haar mond heen gewikkeld zodat ze deze gedwongen moest sluiten. Kleine traantjes sprongen in haar ogen terwijl ze hulpeloos moest toekijken hoe de Cacturn de brief door midden scheurden en het geld in zijn tas stopte. De spullen die haar ouders hadden gegeven. Bedroefd liet ze haar oren naar beneden zakken. Alles ging mis, zo werden haar ouders nooit trots op haar..
Index 
]