Als er iets is dat Maura onderscheid van de andere Cubone, dan is het haar schedel. Bij de meeste Cubone is het schedel behoorlijk hol, doordat ze huilen om hun zogenaamd dode moeder. Bij Maura is dat anders. Haar ei was vroeger dan normaal uitgekomen, waardoor ze haar moeder nog had zien wegvluchten. Ze was eerst verdrietig geweest, zelfmedelijdend hebben omdat ze niet wist waar haar moeder was. Haar vader die haar deels opvoedde, probeerde telkens Maura er weer van te overtuigen dat haar moeder dood was. Dat ze het zich had ingebeeld dat ze haar moeder had zien wegrennen. Wat haar vader ook zei, hij kon haar niet overtuigen dat haar moeder dood was. Ze weigerde het simpelweg te geloven. Daardoor werd de gedachte dat haar moeder nog in leven was haar drijfveer om zichzelf te overtreffen. Het had daardoor ook niet erg lang geduurd, of ze had haar bot verdiend; haar meest krachtige wapen voor zowel verdediging als aanval. Haar vader leerde haar hoe ze met haar bot moest omgaan, en verliet Maura vervolgens weer. Als mannetjes Marowak wou hij natuurlijk niet al te lang bij zijn dochter blijven. 'Het zou mijn reputatie alleen maar schaden,' zei hij toen Maura vroeg waarom hij wegging, haar alleen achterlatend. Niet wetend wat vervolgens te doen, bleef Maura een lange tijd lusteloos op dezelfde plek rondhangen, nadenkend over een manier waarop ze haar moeder het beste kon gaan zoeken. Toen Maura had besloten om zich maar bij het idee neer te leggen om niet te gaan zoeken, kwamen er 3 pokémon langsgelopen. Ze waren alledrie van een verschillende soort, en schenen naar iets opzoek te zijn. 'Wij zijn een Rescue Team!' had een van ze met grote trots verteld toen Maura vroeg wie ze waren. Maura had doorgevraagd, nieuwsgierig wat een Rescue Team zoal deed. 'Nou, eh... pokémon redden die in nood zijn.' had een van de pokémon gezegd. 'Én natuurlijk nieuwe plekken verkennen.' voegde een andere pokémon er met een grijns aan toe. De derde pokémon snoof even. 'En dat betekent dus ook dat we nu weer verder moeten... Straks valt er niemand meer te rescuen.' de twee ander pokémon grinnikten even, en na een kort afscheid vertrokken ze weer. Nieuwe plekken verkennen... Dat was het! Als ze in een rescue team zou gaan, zou ze misschien haar moeder kunnen vinden! Eindelijk had ze de oplossing gevonden. Het had niet lang geduurt, of Maura was al vertrokken. Ze zou naar de eerstvolgende stad gaan. Daar zou ze vast wel wat meer te weten komen...
Dat was de dag dat Maura weer een sprankje hoop kreeg om haar moeder te vinden. haar besluit stond vast; ze zou in een rescue team proberen te komen!
Index 
