Met een zucht liet Maura zich op een van de weinige grote stenen die in de Secret Garden lagen neerploffen. De steen voelde lekker warm aan, doordat hij al de hele dag in de zon lag. Ze had besloten om op de eerste verdieping te blijven. Als ze verder zou gaan, was er een te grote kans dat ze verdwaald zou raken en de weg niet meer terug kon vinden. Vanuit haar zittende positie liet ze zich langzaam naar achter zakken, tot ze uiteindelijk helemaal op haar rug lag. Knipperend tegen de felle zon, keek ze hoe de wolken voorbij dreven. Ze probeerde er vormen in te zien, of een teken ergens van. Helaas, er was niks uit de wolken op te brengen. 'Doe ik hier wel goed aan?' mompelde ze, nog steeds strak naar de wolken kijkend. Ze sloot haar ogen, en probeerde een beeld voor zich te krijgen van hoe haar moeder eruit zou zien. Het enige wat ze zag, was een vage schim die wegrende. 'Damn...' mompelde ze, woedend dat de enige herinnering die ze nog had half vervaagd was.